Całkowita długość Łyny w granicach Polski wynosi 217,7 km. Rzeka bierze początek z paru źródlisk zlokalizowanych w lesie koło wsi Łyna na wysokości 153 m n.p.m. Wypływające ze zboczy wysięki, łączą się w metrowej szerokości strumyk, który po około 200 metrach wpływa do rozległego rozlewiska utworzonego przez parumetrowe spiętrzenie zlokalizowane koło budynku starego młyna. Według „miejscowych”, potężne ryby nadal zamieszkują tajemniczą toń jeziorka, rwąc kłusownicze wędki. Niestety, nie można sprawdzić tych opowieści, gdyż ten teren jest objęty rezerwatem krajobrazowym „Źródła Łyny” im. Profesora Romana Kobendzy. Po wypłynięciu kaskadą ze stawu młyńskiego, Łyna w postaci dzikiego potoczku płynie przez las, a następnie wśród łąk. Żyją tu pojedyncze, niewymiarowe pstrągi. Po paru kilometrach, totalnie wyprostowanym przez meliorantów korytem, wpływa do jeziora Krzyżewko (pow. ok. 9 ha, głęb. max. ok. 10 m), w którym bytuje lokalna populacja troci. Poszczególne osobniki nie przekraczają tu jednak 1,5 kg masy ciała. W dalszym swoim biegu Łyna przepływa przez szereg jezior: Brzezinek, Brzeźno, Kiernoz Mały, Kiernoz Wielki, Łańskie i Ustrych. W miejscowości Kurki do Łyny dopływa Mrózka, przed ponad trzydziestu laty dobre łowisko pstrągowe. Właśnie na Marózce, około 1983 roku, swój chrzest pstrągowy przeszedł Jarek Wicher, nasz kolega klubowy, łowiąc jedynego wymiarowego pstrąga całej wyprawy. Poniżej wypływu z jeziora Ustrych, Łyna płynie przez rezerwat przyrody „Las Warmiński”. Na tym odcinku żyją piękne pstrągi i lipienie, ale wyłączność na ich połów ma Klub „Passaria” z Olsztyna. Pstrągi trafiają się też w Lesie Miejskim w Olsztynie, a nawet w bystrzu pod wiaduktem kolejowym w samym centrum miasta. Poniżej Olsztyna działa parę elektrowni wodnych i dalej w dół rzeki pstrągi już się nie trafiają. Mimo zabudowy jej nurtu oraz miejscowych regulacji, Łyna zachowała na większości odcinków dziki charakter.
Charakterystyczna dla Łyny jest zmienność otaczającej ją przyrody oraz różnorodność występujących w jej wodach gatunków ryb. Możemy tu liczyć na złowienie kleni, boleni, jazi, szczupaków, okoni i sandaczy. Najciekawsze fragmenty można znaleźć na terenie powiatu lidzbarskiego i bartoszyckiego. Łyna płynie tu zakolami, głównie w bezleśnej dolinie o brzegach porośniętych różnorodnym drzewostanem i roślinnością przybrzeżną. Zdarzają się atrakcyjne miejscówki, a najbardziej niezwykłe zwane ,,skałkami’’ znajdują się przed miejscowością Ardapy. Na tym odcinku, przez kilka kilometrów, wygląd okolicy i wartki nurt powodują, że Łyna stwarza wrażenie podgórskiej rzeki. Poniżej ujścia Gubru rzeka Łyna stopniowo się rozszerza i staje się trudno dostępna. Brzegi porośnięte są szerokim pasmem oczeretów i krzakami. Nurt staje się wolniejszy, a głębokość znacznie się zwiększa. Im bliżej granicy, tym ichtiofauna Łyny staje się coraz bogatsza. Prócz wymienionych wcześniej drapieżników częstą zdobyczą wędkarzy są dorodne sumy, grube leszcze, liny i płocie. W odległości około 4 km od granicy, na lewym brzegu Łyny, tuż za małą wioską Stopki, zlokalizowana jest stanica wodna. Do samej stanicy prowadzi droga utwardzona od szosy Sępopol - Ostre Bardo. Można tu wypożyczyć łodzie i kajaki, a nawet popływać małym spacerowym katamaranem. Zlokalizowanie stanicy w stosunkowo bezludnej okolicy jest dużym udogodnieniem dla wędkarzy, gdyż miejsca do połowu z brzegu są nieliczne, a rzeka przy granicy ma szerokość około 200 m. Warto więc odwiedzić ten odległy punkt naszego regionu.
R.Kostecki